การมีบุตรจำนวนมากเพื่อดำรงไว้ซึ่งวงศ์ตระกูลถือเป็นค่านิยมสำคัญของคนจีนมาแต่โบราณ ทว่าในสมัยก่อนวิทยาการด้านการแพทย์ยังค่อนข้างล้าหลัง อัตราการเสียชีวิตของหญิงตั้งครรภ์เนื่องจากภาวะคลอดยากจึงอยู่ในระดับสูง ทารกหลายคนต้องสิ้นชีวิตลงก่อนลืมตาดูโลก ยิ่งกว่านั้นค่านิยมการแต่งงานตั้งแต่อายุยังน้อยทำให้ร่างกายไม่พร้อมสำหรับการมีบุตร
สนมเจินเฟย (珍妃 ค.ศ. 1876-1900) เกิดเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1876 มีพี่สาวต่างมารดาคือสนมจิ่นเฟย (瑾妃 ค.ศ. 1873-1924) บิดามีนามว่าจ่างซวี่ (長敘) เป็นผู้ช่วยประจำกระทรวงพิธีกรรม (禮部) ส่วนมารดาแซ่จ้าว (赵) เมื่อสนมเจินเฟยและสนมจิ่นเฟยมีอายุ 13 และ 15 ปีตามลำดับก็ได้รับการคัดเลือกเข้าวังหลวงมาเป็นนางกำนัล (嬪) ครั้นเวลาผ่านไป 5 ปี ทั้งคู่ก็เลื่อนตำแหน่งเป็นพระสนม (妃) ในจักรพรรดิกวงซวี่ (光緒帝 ค.ศ. 1871-1908)
แม้คนจีนจะมีความเชื่อเรื่องสิ่งลี้ลับเป็นข้อห้ามอยู่มาก แต่ก็มีทางแก้ไข ไม่ใช่เชื่องมงายจนถ่วงชีวิตตนเอง ความเชื่อบางเรื่องเป็นกุศโลบายฝึกวินัยในโอกาสอันควร เช่น วันแรกของปีใหม่จีน (1 ค่ำเดือนอ้ายจีน) ที่คนไทยนิยมเรียกว่า วันถือ นั้น ห้ามพูดคำหยาบ ห้ามทะเลาะเบาะแว้ง ห้ามทำของแตกหัก ก็เพื่อฝึกความสำรวมระวัง เป็นการเริ่มต้นที่ดีในปีใหม่
หนังสือใหม่มาแล้วจ้า! ‘100 ข้อสงสัย ไขปริศนาแผ่นดินมังกร’ รวบรวมคำถามจี๊นจีนที่คุณต้องอยากรู้กว่า 100 ข้อ พิมพ์ด้วยกระดาษถนอมสายตา จำนวน 228 หน้า ราคาเล่มละ 199 บาท ส่งลงทะเบียนฟรี! เฉพาะผู้สั่งจองล่วงหน้าเท่านั้น!
มหาพจนานุกรมจีน (汉语大词典) ซึ่งเป็นพจนานุกรมฉบับใหญ่และมาตรฐานที่สุดของจีนในปัจจุบันก็เก็บความหมายของคำว่า ชง เชิงความเชื่อทางโหราศาสตร์ไว้ในคำว่า 冲犯 คือ ล่วงเกิน ขัดแย้ง ถ้าอะไร “ชง” กันจึงไม่ควรเกี่ยวข้องกันเพราะจะขัดแย้ง ล่วงเกินกัน ทำให้เกิดผลร้ายตามมานั่นเอง แต่ดังกล่าวแล้วว่าตามหลักปรัชญายินหยาง “ชง” หรือการขัดข่มกันเป็นของคู่กับการเกื้อกูลให้กำเนิด ดำเนินควบคู่กันไปตามสมดุลของธรรมชาตินั่นเอง เป็นปกติวิสัยของธรรมชาติ มิได้เลวร้ายจนน่าสะพรึงกลัว ควรเข้าใจและปฏิบัติให้ถูกต้องเหมาะสมเท่านั้น
ตลอดพระชนม์ชีพของฮองเฮาจ่างซุนนั้น ‘ความประเสริฐ’ และ ‘คุณธรรม’ ของพระนางเป็นที่เลื่องชื่อลือนาม และแม้ว่าพระนางจะมีฐานันดรสูงส่งเป็นถึงฮองเฮา แต่ก็ไม่เคยหยิ่งยโสโอหัง ในชีวิตประจำวันพระนางอยู่อย่างสมถะเรียบง่ายและประหยัดมัธยัสถ์ สิ่งที่พระนางต้องประสงค์ เพียงแค่พอใช้ก็พอ สำหรับพระบิดาของหลี่ซื่อหมิน ซึ่งทรงชราภาพและว่างเว้นจากพระราชกิจแล้ว พระนางก็ทรงทุ่มเทดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี
เว่ยเจิง (魏徵 ค.ศ. 580-643) เสียงจีนแต้จิ๋วว่า งุยเต็ง เป็นยอดนักค้านคู่รักคู่แค้นของพระเจ้าถังไท่จง (唐太宗 พ.ศ. 1142-1192) เติบโตในยุคจลาจลช่วงปลายราชวงศ์สุย (隋 ค.ศ. 581-618) ต้องเปลี่ยนนายหลายครั้งตามสภาพการเมืองแล้วได้เป็นคนสนิทของหลี่เจี้ยนเฉิง (李建成) รัชทายาทผู้เป็นพี่ร่วมมารดากับหลี่ซื่อหมิน (李世民 ภายหลังเป็นพระเจ้าถังไท่จง)
ฉินสื่อหวง (秦始皇 259-210 ปีก่อนคริสต์ศักราช) หรือที่คนไทยรู้จักกันดีในนาม ‘จิ๋นซีอ๋อง’ หรือ ‘จิ๋นซีฮ่องเต้’ ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์ฉิน (秦 221-206 ปีก่อนคริสต์ศักราช) มีพระนามเดิมว่า อิ๋งเจิ้ง (嬴政) ทรงขึ้นครองราชย์เป็นเจ้าผู้ครองรัฐฉิน โดยสืบราชบัลลังก์ต่อจากพระบิดาด้วยวัยเพียง 13 ชันษา
ช่วงเวลาที่อวี่รับหน้าที่ขจัดปัญหาอุทกภัย อวี่มีโอกาสผ่านหน้าบ้านของตนเองถึง 3 ครั้ง แต่ก็ไม่เคยก้าวเข้าบ้านไปเยี่ยมภรรยาเลยแม้แต่ครั้งเดียว โดยครั้งแรก ภรรยาเขาคลอดบุตรชาย ใครๆ ต่างบอกให้เขากลับเข้าบ้านดูหน้าบุตรชายสักหน่อย แต่เขาคิดว่างานแก้ไขปัญหาอุทกภัยเป็นภาระอันเร่งด่วน สำคัญกว่าเรื่องครอบครัวของตนเองนัก จึงตัดใจขี่ม้าหันหลังกลับไปยังที่พักโดยเร็ว ส่วน 2 ครั้งหลังเป็นช่วงที่บุตรชายโตขึ้นเป็นเด็กน้อยน่ารัก แต่เขาก็ยังไม่ยอมกลับเข้าบ้านไปเยี่ยมบุตรชายและภรรยาอยู่ดี
ในสมัยโบราณการที่ผู้หญิงจะมีอิทธิพลเหนือผู้ชายนั้นแทบเป็นไปไม่ได้ หากแต่มีสตรีผู้หนึ่งซึ่งทรงอิทธิพลเหนือบุรุษผู้หนึ่ง และบุรุษผู้นั้นก็เป็นถึงฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หมิง อิทธิพลที่ว่านี้หาใช่อำนาจบารมี หาใช่ทรัพย์สินไม่ แต่เป็นความรักซึ่งฮ่องเต้พระองค์นี้มีให้แก่สตรีผู้นี้ซึ่งนางใดจะแทนที่ได้ นามของเธอคือ ว่านเจินเอ๋อร์
