ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมจีน

การก่อตั้งเมืองหลวงสำรองมีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์โจวตะวันตก (西周) หรือเมื่อ 1,046 ปีก่อนคริสต์ศักราช  ขณะนั้น ราชธานีของราชวงศ์โจวตะวันตก คือ นครเฮ่าจิน

อู่เจ๋อเทียน (武则天) หรือบูเช็คเทียน เดิมชื่ออู่จ้าว (武照) เกิดปี ค.ศ. 624 บิดาของนางแซ่ ‘อู่’ (武) นามว่า ซื่อเยว์ (士彟) เป็นพ่อค้าไม้แห่งเมืองปิงโจวเหวินสุ่ย (并州文水) มีสายสัมพันธ์ที่ดีกับหลี่เอวียน ทั้งสองได้ร่วมกันกระทำรัฐประหารต่อราชวงศ์สุย (隋朝)

เมื่อหนทางที่ห่างไกลทำให้คนสองคนไม่อาจพบหน้ากันได้ ของแทนใจจึงเป็นเหมือนสายใยแห่งความรักความคิดถึงที่เชื่อมสองใจไว้ด้วยกัน ยามต้องไกลห่างจากบุรุษอันเป็นที่รัก สตรีในยุคโบราณจะมอบของรักของหวงหรือของที่ติดตัวเป็นประจำให้ฝ่ายชายดูต่างหน้ายามคิดถึง

‘เต้าหู้เหม็น’ (臭豆腐) เป็นหนึ่งในอาหารขึ้นชื่อของประเทศจีนและไต้หวัน หากท่านใดมีแผนจะไปเยือนดินแดนทั้งสองในอนาคต ขอแนะนำให้ลองรับประทานเต้าหู้เหม็นดูสักครั้ง เพราะนอกจากจะเป็นอาหารอันโด่งดังแล้ว

ภายหลังจากที่พรรคบัวขาวถูกราชสำนักชิงกวาดล้างครั้งใหญ่ในต้นศตวรรษที่ 19 ซึ่งตรงกับรัชสมัยจักรพรรดิเจียชิ่ง สมาชิกพรรคบัวขาวที่ยังหลงเหลืออยู่ได้หนีกระจัดกระจายไปยังพื้นที่ต่างๆ

ผู้ชื่นชอบหนังจีนกำลังภายในหรือนวนิยายจีนกำลังภายในคงจะเคยผ่านหูผ่านตาคำว่า ‘ลัทธิบัวขาว’ (白莲宗) และ ‘พรรคบัวขาว’ (白莲教) มาบ้าง แต่เชื่อว่าน้อยคนนักที่รู้ความเป็นมาหรือเคยอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับลัทธินี้ อีกทั้งยังเกิดคำถามว่า

ในปี ค.ศ. 1274 เมื่อฮ่องเต้ซ่งตู้จง (宋度宗) สวรรคต ราชสำนักซ่งใต้จึงเหลือรัชทายาทองค์น้อยอยู่ 3 พระองค์ ได้แก่ องค์ชายเจ้าซื่อ (赵昰) พระชนมายุ 7 พรรษา พระโอรสในหยางซูเฟย (杨淑妃) องค์ชายเจ้าเสี่ยน (赵显) พระชนมายุ 4 พรรษา พระโอรสในเฉวียนฮองเฮา (全皇后) และองค์ชายเจ้าปิ่ง (赵昺)

จักรพรรดิหมิงไท่จู่ (明太祖) ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์หมิง（明朝）ถือเป็นกษัตริย์องค์ที่ 2 ต่อจากกษัตริย์ฮั่นโกโจ（汉高祖）แห่งราชวงศ์ฮั่น（汉朝）ที่ไต่เต้าจากการเป็นสามัญชนขึ้นสู่ตำแหน่งผู้ปกครองสูงสุดของจีน

ลักษณะของบทประพันธ์เรื่องยาวสมัยราชวงศ์หมิง แบ่งออกได้เป็น 4 ประเภทใหญ่ คือ นิยายอิงประวัติศาสตร์（讲史小说）นิยายประเภทผีสางเทวดา（神鬼小说）นิยายประเภทสะท้อนสังคม（世情小说）นิยายประเภทคดีความ（公案小说）