ประวัติศาสตร์จีน

      จวงจื่อ (莊子 ประมาณ 369-286 ปีก่อนคริสต์ศักราช)  คือนักปรัชญาคนสำคัญแห่งลัทธิเต๋าของจีนยุคโบราณอันเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง ในยุคนั้นยังมีนักปรัชญาร่วมสมัยอีกท่านนามว่า ฮุ่ยจื่อ (惠子 ประมาณ 370 - 310 ปีก่อนคริสต์ศักราช) เป็นสหายของจวงจื่อแต่กลับไม่ได้เป็นที่รู้จักกันมาก หลายคนอาจเคยทราบเรื่องฮุ่ยจื่อบ้างผ่านการอ่านนิทานปรัชญาของจวงจื่อ

  เยียนเจาหวาง (燕昭王 335-279 ปีก่อนคริสต์ศักราช) พระนามเดิม จีจื๋อ (姬職) ชาวเมืองจี้ (薊城 เมืองหลวงของรัฐเยียน ปัจจุบันอยู่ในพื้นที่ตะวันตกเฉียงใต้ของมหานครปักกิ่ง) เป็นกษัตริย์องค์ที่ 39 แห่งรัฐเยียนใน ยุคจ้านกว๋อ (戰國 475 - 221 ปีก่อนคริสต์ศักราช) 

แม้ว่าแผนลอบสังหาร จิ๋นซีฮ่องเต้ จะคว้าน้ำเหลว แต่ชื่อของ จิงเคอ (荊軻) หรือ ฉิ้งเคอ หนึ่งในมือสังหารยุคจีนโบราณก็ยังคงถูกกล่าวขานในหนังสือเรียนและตำราจีนหลายเล่ม เรียกได้ว่าเป็น ‘นักฆ่าผู้โด่งดังแห่งยุค’

มื่อกล่าวถึงเทพแห่งอายุยืนของลัทธิเต๋าที่คนไทยรู้จักก็จะนึกถึงเทพซิ่วในกลุ่มฮก ลก ซิ่ว โดยมากมักเป็นเทพฝ่ายชาย แต่ฝ่ายหญิงก็มีเทพแห่งอายุยืนเหมือนกัน เทพองค์นั้นก็คือ หมากู (麻姑)

‘ฮก ลก ซิ่ว’ (福祿壽) เชื่อกันว่าเทพทั้งสามสามารถบันดาลความสุข ความโชคดี ความเจริญรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน ความมีอายุยืน และสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงให้แก่มนุษย์

จากค่านิยมเรื่องความงามของผู้หญิงบางกลุ่มกลายเป็นธรรมเนียมที่นิยมไปในวงกว้าง เมื่อสืบหาที่มาของ การมัดเท้าซึ่งถูกมองว่าเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์เฉพาะสังคมจีนยุคศักดินา สันนิษฐานว่าความตั้งใจเดิมคงไม่ได้มุ่งทำร้ายร่างกายผู้หญิง แต่เป็นการแสวงหาความงามของผู้หญิงบางกลุ่ม เช่น เหล่านางรำ นางกำนัลในพระราชวัง ฯลฯ

การมัดเท้า (缠足) เป็นประเพณีแปลกประหลาดที่ปรากฏในสังคมจีนครั้งอดีต เป็นการใช้ผ้าฝ้ายหรือผ้าไหมพันเท้าผู้หญิง มัดให้แน่นไว้เป็นเวลานานจนเท้าค่อยๆ บิดงอได้รูปทรงตามที่ต้องการ และเล็กลงเป็นรูปสามเหลี่ยม คนส่วนใหญ่เลือกมัดเท้าตั้งแต่ยังเล็ก เพื่อชะลอการเจริญเติบโตของเท้า โดยทั่วไปเริ่มผูกรัดเท้าเด็กผู้หญิงตั้งแต่อายุ 4-5 ขวบ กระทั่งโตขึ้นจนกระดูกคงตัวจึงปลดผ้าออก แต่ก็มีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่ใช้ผ้ามัดเท้าไว้ตลอดชีวิต

เงินตราของจีนเป็นหนึ่งในเงินซึ่งเก่าแก่ที่สุดในโลก และแปรเปลี่ยนรูปลักษณ์มาตลอดเวลากว่า 4 พันปี เป็นสีสันอย่างหนึ่งที่น่าสนใจในหน้าประวัติศาสตร์ เงินจีนบางยุคไม่เพียงใช้ในประเทศเท่านั้น แต่ยังแพร่หลายไปทั่วเอเชียอีกด้วย

หากเลขหลักสิบเป็นเลข 1 เวลาอ่านหลักสิบต้องอ่านเป็น一十 yī shí โดยต้องมีคำว่า 一 yī กำกับและออกเสียงวรรณยุกต์เป็นเสียงที่ 1 เสมอ เช่น 一百一十 (110) อ่านว่า yì bǎi yī shí หนึ่งร้อยสิบ 一百一十四 (114) อ่านว่า yì bǎi yī shí sì หนึ่งร้อยสิบสี่ หากเลขหลักสิบเป็นเลข 0 เวลาอ่านหลักสิบต้องอ่านคำว่า 零 líng ศูนย์ ด้วย เช่น 一百零九 (109)  อ่านว่า yì bǎi líng jiǔ หนึ่งร้อยเก้า           การอ่านจำนวนตัวเลขโดยละ 零 líng อาจทำให้ตีความผิดได้ เพราะ 一百九 yì bǎi jiǔ ย่อมาจากคำว่า 一百九十 yì bǎi jiǔ shí หมายถึง หนึ่งร้อยเก้าสิบ (190)