วิวัฒนาการของตัวอักษร 饮

—–饮 yǐn หมายถึง ดื่ม ใช้เป็นทั้งคำกริยาและคำนาม เมื่อใช้เป็นคำกริยา เช่น 饮水 (yǐn shuǐ ดื่มน้ำ) 饮茶 (yǐn chá ดื่มชา) 饮酒 (yǐn jiǔ ดื่มเหล้า) เป็นต้น เมื่อใช้เป็นคำนาม จะหมายถึง เครื่องดื่ม เช่น 饮料 (yǐn liào เครื่องดื่ม) 热饮 (rè yǐn เครื่องดื่มร้อน) 冷饮 (lěng yǐn เครื่องดื่มเย็น) เป็นต้น

—–อักษรจีนตัวนี้ปรากฏการเขียนครั้งแรก เป็นรูปอักษรกระดองเต่า หรือ ซึ่งประกอบด้วยรูปภาพสัญลักษณ์อยู่หลายส่วนด้วยกัน อันได้แก่ สื่อถึง คน, มีการเน้นที่ลิ้นกับมือ ใช้สัญลักษณ์ ([1]) สื่อถึง ลิ้นและรสชาติ, และใช้สัญลักษณ์ สื่อถึงกิริยาการใช้มือเพื่อประคอง, สื่อถึง ไหเหล้า สัญลักษณ์ส่วนนี้มีการวิวัฒนาการเป็น (เกี่ยวกับการหมักหรือเหล้า) ในภายหลัง เมื่อทุกส่วนนำมารวมกันแล้วจึงเป็นรูปอักษร สื่อความหมายเป็นคำกริยาว่า ดื่ม ซึ่งมีนัยว่า การดื่มเหล้า ตัวอักษรจะเป็นภาพคนก้มหน้า แลบลิ้น กำลังลิ้มรสเหล้าโดยใช้มือประคองไหเหล้าไว้

—–ต่อมารูปการเขียนอักษร 饮 ได้วิวัฒนาการผ่านหลายยุคหลายสมัย โดยมีลักษณะเรียบง่ายบ้าง ซับซ้อนบ้าง หรือแม้แต่ผิดเพี้ยนจากแบบเดิมไปก็มี แต่ในแง่การสื่อความหมายของอักษรนี้ยังคงความหมายดั้งเดิมว่าเป็นการดื่มเหล้าจากไห ต่อมามีการขยายความไปโดยปริยายว่า เครื่องดื่ม กระทั่งมาถึงยุคอักษรจ้วน ก็มีความหมายเพิ่มเติมเข้ามาอีกคือสัญลักษณ์ (今 jīn[2] ที่ใช้แทน 吟 yín) สื่อถึง การก้มหน้าอ่านหรือท่องกลอนด้วยเสียงค่อยและเบาๆ ตัวอักษรเป็นภาพคนกำลังลิ้มลองเหล้าพลางอ่านหรือท่องบทกลอนด้วยอารมณ์สุนทรีย์

—–อย่างไรก็ตาม อักษร 饮 ในปัจจุบันมีส่วนประกอบด้านซ้ายบ่งบอกถึง อาหาร สาเหตุหนึ่งมาจากมีการค้นพบอักษรจ้วน ในรูปแบบการเขียนอีกแบบหนึ่งในยุคฉิน คือ สังเกตเห็นว่า มีการเปลี่ยนแปลงไปมาก โดยเฉพาะจากรูป ซึ่งหมายถึง ไหเหล้า มาเป็น ซึ่งหมายถึง อาหาร สะท้อนว่าการกินและดื่มเป็นเรื่องคู่กัน ชาวจีนจึงมักเรียกอาหารและเครื่องดื่มควบคู่กันไป ดังปรากฏในคำศัพท์ที่ใช้ในยุคปัจจุบัน อาทิ 饮食 (yǐn shí เครื่องดื่มและอาหาร) และ 餐饮 (cān yǐn อาหารและเครื่องดื่ม) เป็นต้น

[1] อักษรกระดองเต่า คืออักษร 舌 (shé ลิ้น) ประกอบด้วยส่วนบน หมายถึง ลิ้นสองแฉกของงู เป็นอวัยวะที่ใช้ดมกลิ่นรอบตัว และส่วนล่าง หมายถึง ปาก รูปสัญลักษณ์ จึงเป็นอักษรภาพที่สื่อว่า ลิ้นยื่นออกมาจากปาก