เสี่ยวเอ้อร์” (小二) หมายถึง บริกรเพศชายตามโรงเตี๊ยม โรงน้ำชา หรือศาลาพักม้า โดยรูปศัพท์ คำว่า “เสี่ยวเอ้อร์ จะแปลว่า “ลำดับที่สอง” ซึ่งดูแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับบริกรเลย แต่การเรียกขานเช่นนี้ก็เนื่องมาแต่จีนสมัยโบราณ การเรียกชื่อเสียงเรียงนามจะมีใช้กันก็แต่ในหมู่ขุนนางและชนชั้นสูงที่มีการศึกษาเท่านั้น
หากกล่าวถึงชาวจีนโพ้นทะเลกลุ่มแรกๆ ที่อพยพเข้ามาในประเทศไทย ชาวฮกเกี้ยนคงเป็นกลุ่มหนึ่งที่หลายคนนึกถึง ชาวจีนกลุ่มนี้อพยพเข้ามาตั้งแต่สมัยอยุธยา ส่วนใหญ่มีบทบาทสำคัญทางการค้า นอกจากความเจริญรุ่งเรืองทางการค้าและความสัมพันธ์ทางการทูตแล้ว อีกหนึ่งสิ่งที่ชาวจีนโพ้นทะเลเหล่านี้นำติดตัวเข้ามาด้วย และมีอิทธิพลต่อชนพื้นเมืองในภายหลังก็คือ “วัฒนธรรม”
แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “แมงมุมกับหนอนไหม” จากหนังสือเรื่องเจียงอิ๋งเคอจี๋ (江盈科集ชุมนุมนิพนธ์งานเขียนของเจียงอิ๋งเคอ) ประพันธ์โดยเจียงอิ๋งเคอ (江盈科 ค.ศ.1553 - ค.ศ.1606) ในยุคปลายราชวงศ์หมิง (明ค.ศ.1368 - ค.ศ.1644)
แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “ชิงดีชิงเด่น” จากหนังสือจุ้ยเวิงถันลู่ (醉翁談錄บันทึกวาทะเฒ่าขี้เมา) ประพันธ์โดยจินอิ๋งจือ (金盈之) มีชีวิตอยู่ประมาณปลายราชวงศ์ซ่งเหนือ ราวๆ ค.ศ. 1126
แปลและเรียบเรียงจากหนังสือนิทานพื้นบ้าน "ซัวย่วน"（說苑） ประพันธ์โดย หลิวเซี่ยง (劉向77 -6 ปีก่อนคริสตศักราช) บัณฑิตในราชวงศ์ฮั่นตะวันตก (西漢202 ปีก่อนคริสตศักราช–ค.ศ.8)
แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “นกออกขู่นกหงส์” ในคัมภีร์ “จวงจื๊อ บทที่ 17” (莊子.秋水篇) ซึ่งจวงจื๊อ (莊子 ประมาณ 369-286 ปีก่อนคริสตกาล)
ในประเทศจีนมีการพิสูจน์สาวพรหมจารีด้วยวิธีการอันหลากหลาย ส่วนใหญ่เพื่อถวายตัวสาวพรหมจารีแด่จักรพรรดิ แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป ความเชื่อที่เคยฝังหัวก็ค่อยๆ จางลง มีบันทึกว่ามีการพิสูจน์สาวพรหมจารีตั้งแต่สมัยราชวงศ์ฮั่น
จักรพรรดิคังซี (康熙 ค.ศ1654-1722) เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 3 แห่งราชวงศ์ชิง (清 ค.ศ 1636 – ค.ศ 1912) เป็นโอรสของจักรพรรดิซุ่นจื้อ (順治 ค.ศ 1638-1661) ขึ้นครองราชย์เมื่อมีพระชนมายุเพียง 8 พรรษา หลังจากพระราชบิดาสวรรคตแล้ว พระองค์ก็อยู่ในความอุปถัมภ์ของพระอัยยิกา (ย่า) จักรพรรดิ
พุทธศาสนาแบ่งออกเป็นหลายนิกาย บางคนคุ้นเคยกับการเรียกว่า ‘เถรวาท-อาจริยวาท’ บางคนคุ้นเคยกับ ‘หินยาน-มหายาน’ อย่างไรก็ดีทั้งหมดล้วนถือกำเนิดจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้เสด็จดับขันธปรินิพพานไปเมื่อ 2,500 กว่าปีมาแล้วทั้งสิ้น
ในสมัยราชวงศ์โจวตะวันออก (東周) หรือยุคชุนชิว-จั้นกั๋ว (春秋戰國 770-221 ปีก่อนคริสต์ศักราช) แผ่นดินจีนเกิดความขัดแย้งและแตกแยกออกเป็นแว่นแคว้นน้อยใหญ่จำนวนมาก
