เสี่ยวเอ้อร์” (小二) หมายถึง บริกรเพศชายตามโรงเตี๊ยม โรงน้ำชา หรือศาลาพักม้า โดยรูปศัพท์ คำว่า “เสี่ยวเอ้อร์ จะแปลว่า “ลำดับที่สอง” ซึ่งดูแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับบริกรเลย แต่การเรียกขานเช่นนี้ก็เนื่องมาแต่จีนสมัยโบราณ การเรียกชื่อเสียงเรียงนามจะมีใช้กันก็แต่ในหมู่ขุนนางและชนชั้นสูงที่มีการศึกษาเท่านั้น
หากกล่าวถึงชาวจีนโพ้นทะเลกลุ่มแรกๆ ที่อพยพเข้ามาในประเทศไทย ชาวฮกเกี้ยนคงเป็นกลุ่มหนึ่งที่หลายคนนึกถึง ชาวจีนกลุ่มนี้อพยพเข้ามาตั้งแต่สมัยอยุธยา ส่วนใหญ่มีบทบาทสำคัญทางการค้า นอกจากความเจริญรุ่งเรืองทางการค้าและความสัมพันธ์ทางการทูตแล้ว อีกหนึ่งสิ่งที่ชาวจีนโพ้นทะเลเหล่านี้นำติดตัวเข้ามาด้วย และมีอิทธิพลต่อชนพื้นเมืองในภายหลังก็คือ “วัฒนธรรม”
ย่างเข้าเทศกาลเช็งเม้งเมื่อใด ลูกหลานชาวไทยเชื้อสายจีนก็จะจัดเตรียมของเซ่นไหว้บรรพบุรุษหรือเดินทางไปเยี่ยมสุสานบรรพชนตามสถานที่ต่างๆ เพราะเช็งเม้งถือเป็นอีกหนึ่งเทศกาลสำคัญที่สมาชิกในครอบครัวจะได้นัดหมายรวมตัวกันเพื่อประกอบกิจกรรมรำลึกถึงบรรพบุรุษที่ล่วงลับ
แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “แมงมุมกับหนอนไหม” จากหนังสือเรื่องเจียงอิ๋งเคอจี๋ (江盈科集ชุมนุมนิพนธ์งานเขียนของเจียงอิ๋งเคอ) ประพันธ์โดยเจียงอิ๋งเคอ (江盈科 ค.ศ.1553 - ค.ศ.1606) ในยุคปลายราชวงศ์หมิง (明ค.ศ.1368 - ค.ศ.1644)
แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “ชิงดีชิงเด่น” จากหนังสือจุ้ยเวิงถันลู่ (醉翁談錄บันทึกวาทะเฒ่าขี้เมา) ประพันธ์โดยจินอิ๋งจือ (金盈之) มีชีวิตอยู่ประมาณปลายราชวงศ์ซ่งเหนือ ราวๆ ค.ศ. 1126
แปลและเรียบเรียงจากหนังสือนิทานพื้นบ้าน "ซัวย่วน"（說苑） ประพันธ์โดย หลิวเซี่ยง (劉向77 -6 ปีก่อนคริสตศักราช) บัณฑิตในราชวงศ์ฮั่นตะวันตก (西漢202 ปีก่อนคริสตศักราช–ค.ศ.8)
แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “นกออกขู่นกหงส์” ในคัมภีร์ “จวงจื๊อ บทที่ 17” (莊子.秋水篇) ซึ่งจวงจื๊อ (莊子 ประมาณ 369-286 ปีก่อนคริสตกาล)
ภาพ ‘ชิงหมิงซ่างเหอถู’ (清明上河圖) หรือภาพ ‘พื้นที่บริเวณรอบแม่น้ำในเทศกาลชิงหมิง’ ฉบับราชวงศ์ชิง (清院本) เป็นฉบับที่ได้รับความชื่นชมด้านความงดงามและความละเอียดไม่แพ้ฉบับราชวงศ์ซ่งเหนือ
