แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “ชิงดีชิงเด่น” จากหนังสือจุ้ยเวิงถันลู่ (醉翁談錄บันทึกวาทะเฒ่าขี้เมา) ประพันธ์โดยจินอิ๋งจือ (金盈之) มีชีวิตอยู่ประมาณปลายราชวงศ์ซ่งเหนือ ราวๆ ค.ศ. 1126

แปลและเรียบเรียงจากหนังสือนิทานพื้นบ้าน "ซัวย่วน"（說苑） ประพันธ์โดย หลิวเซี่ยง (劉向77 -6 ปีก่อนคริสตศักราช) บัณฑิตในราชวงศ์ฮั่นตะวันตก (西漢202 ปีก่อนคริสตศักราช–ค.ศ.8)

แปลและเรียบเรียงจากนิทานเรื่อง “นกออกขู่นกหงส์” ในคัมภีร์ “จวงจื๊อ บทที่ 17” (莊子.秋水篇) ซึ่งจวงจื๊อ (莊子 ประมาณ 369-286 ปีก่อนคริสตกาล)

ประพันธ์ โดย หลิวหยวนชิง (劉元卿ค.ศ. 1544 – ค.ศ.1609) คัดมาจากหนังสือ《應諧錄》ในสมัยราชวงศ์หมิง (明ค.ศ. 1368 – ค.ศ.1644)

จากค่านิยมเรื่องความงามของผู้หญิงบางกลุ่มกลายเป็นธรรมเนียมที่นิยมไปในวงกว้าง เมื่อสืบหาที่มาของ การมัดเท้าซึ่งถูกมองว่าเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์เฉพาะสังคมจีนยุคศักดินา สันนิษฐานว่าความตั้งใจเดิมคงไม่ได้มุ่งทำร้ายร่างกายผู้หญิง แต่เป็นการแสวงหาความงามของผู้หญิงบางกลุ่ม เช่น เหล่านางรำ นางกำนัลในพระราชวัง ฯลฯ

การมัดเท้า (缠足) เป็นประเพณีแปลกประหลาดที่ปรากฏในสังคมจีนครั้งอดีต เป็นการใช้ผ้าฝ้ายหรือผ้าไหมพันเท้าผู้หญิง มัดให้แน่นไว้เป็นเวลานานจนเท้าค่อยๆ บิดงอได้รูปทรงตามที่ต้องการ และเล็กลงเป็นรูปสามเหลี่ยม คนส่วนใหญ่เลือกมัดเท้าตั้งแต่ยังเล็ก เพื่อชะลอการเจริญเติบโตของเท้า โดยทั่วไปเริ่มผูกรัดเท้าเด็กผู้หญิงตั้งแต่อายุ 4-5 ขวบ กระทั่งโตขึ้นจนกระดูกคงตัวจึงปลดผ้าออก แต่ก็มีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่ใช้ผ้ามัดเท้าไว้ตลอดชีวิต