นวนิยายจีนเรื่อง ‘จินผิงเหมย’ (金瓶梅) หรือชื่อไทยว่า ‘บุปผาในกุณฑีทอง’ ได้รับการยกย่องเป็น 1 ใน 4 สุดยอดวรรณกรรมในสมัยราชวงศ์หมิง แต่งโดยผู้ใช้นามแฝงว่า ‘หลันหลิงเซี่ยวเซี่ยวเซิง’ (蘭陵笑笑生) ราวปลายสมัยราชวงศ์หมิง
คนจีนเป็นชนชาติที่รอบรู้เรื่องศิลปะแห่งนันทนาการอย่างยิ่ง นันทนาการแต่ละชนิดมีความประณีตและหยาบกระด้างต่างกันไป
‘เฉินซื่อเหม่ย’ (陳世美) เป็นชื่อแซ่ของบุรุษผู้หนึ่งในสังคมจีนยุคโบราณ ทว่าปัจจุบันนี้กลับกลายเป็นสรรพนามที่สื่อความหมายในเชิงลบ ใช้เรียกแทน ‘ผู้ชายเลวทรามซึ่งมีพฤติกรรมทรยศต่อภรรยาของตน’
ในยุคที่การแพทย์ยังไม่เจริญก้าวหน้าอย่างทุกวันนี้ ประชาชนจำนวนมากต้องล้มตายเพราะโรคภัยไข้เจ็บ แต่ด้วยความมุมานะศึกษาค้นคว้าอย่างยากลำบากของหมอสมุนไพรจีนนามว่าหลี่สือเจิน (李時珍 ค.ศ. 1518-1593)
‘ราษฎรถือเรื่องปากท้องสำคัญเท่าฟ้า’ (民以食為天) เป็นสำนวนจีนที่สะท้อนให้เห็นถึงการให้ความสำคัญกับอาหารการกินของคนจีนได้เป็นอย่างดี
ในอดีต ชาวตะวันตกส่วนใหญ่รู้จักคนจีนในฐานะพ่อค้าวาณิชที่เดินเรือค้าขายไปยังภูมิภาคต่างๆ ทั่วโลก ต่อมาชาวตะวันตกที่เดินทางเข้าไปในประเทศจีนมักจะนำเอาเรื่องราวต่างๆ
ฤดูหนาวของประเทศในซีกโลกเหนือมีอากาศเย็นจัด ซึ่งเป็นอุปสรรคและสร้างความลำบากแก่การใช้ชีวิตของผู้คนทุกชนชั้น
สมัยโบราณไม่มีเทคโนโลยีทำความเย็นเหมือนสมัยปัจจุบัน และน้ำแข็งในธรรมชาติก็ไม่มีให้ใช้ตลอดปี มนุษย์จึงใช้ ‘ตู้เย็น’ ที่มีอยู่ตามธรรมชาติ
ภาพ ‘ชิงหมิงซ่างเหอถู’ (清明上河圖) หรือภาพ ‘พื้นที่บริเวณรอบแม่น้ำในเทศกาลชิงหมิง’ ฉบับราชวงศ์ชิง (清院本) เป็นฉบับที่ได้รับความชื่นชมด้านความงดงามและความละเอียดไม่แพ้ฉบับราชวงศ์ซ่งเหนือ
ภาพ ‘ชิงหมิงซ่างเหอถู’ (清明上河圖) หรือ ภาพ ‘พื้นที่บริเวณรอบแม่น้ำในเทศกาลชิงหมิง’ เป็นหนึ่งในภาพวาดอันลือชื่อ ในช่วงเวลาหลายพันปีมานี้ เกิดภาพ ‘ชิงหมิงซ่างเหอถู’ ฉบับเลียนแบบขึ้นหลายภาพ
