เรื่องราวของบูเช็กเทียน หรือ “อู่เจ๋อเทียน” (武則天 ค.ศ. 624 - 705) เป็นหนึ่งในหัวข้อประวัติศาสตร์จีนที่มีผู้สนใจกันมาก ในฐานะจักรพรรดินีองค์แรกและองค์เดียวเหนือบัลลังก์มังกร ระยะเวลาราวกึ่งศตวรรษที่ทรงครองแผ่นดินจีน ถือเป็นยุคทองยุคหนึ่งของราชวงศ์ถัง (唐 ค.ศ. 618 - 907) อย่างไม่มีข้อคัดค้าน
หากกล่าวถึงการว่าราชการหลังม่านในช่วงปลายราชวงศ์ชิง ผู้อ่านทั่วไปมักนึกถึงพระนางซูสีไทเฮา ทว่ายังมีขัตติยนารีอีกหนึ่งพระองค์ที่ว่าราชการเคียงบ่าเคียงไหล่พระนางซูสีไทเฮาเป็นระยะเวลาสองทศวรรษ นั่นคือสมเด็จพระพันปีหลวงฉืออัน หรือพระนางซูอันไทเฮา ฮองเฮาในจักรพรรดิเสียนเฟิงแม้เรื่องราวชีวิตของพระนางจะมิได้เป็นที่กล่าวขานของชนรุ่นหลังเฉกเช่นพระนางซูสีก็ตาม
ภูเขาหนิวโส่วซาน (牛首山) ตั้งอยู่ในเขตเจียงหนิง เป็นจุดชมวิวในเขตชานเมืองทางตอนใต้ของเมืองหนานจิง มีความสูง 248 เมตร เป็นพุทธสถานชื่อดังของประเทศจีน เรืองนามด้วยภูมิหลังทางวัฒนธรรมที่ลึกซึ้ง เป็นภูเขาที่แฝงด้วยกลิ่นอายโบราณอันเป็นเอกลักษณ์ของเมืองหนานจิง
ศาลขงจื่อแห่งนครหนานจิง มีชื่อภาษาจีนว่า “หนานจิงฟูจื่อเมี่ยว” แปลว่า “ศาลฟูจื่อเมืองหนานจิง” เหตุที่ใช้ชื่อว่าศาลฟูจื่อ (夫子) เพราะคำว่า “ฟูจื่อ” เป็นคำที่บรรดาสานุศิษย์ใช้เรียกขานขงจื่อด้วยความเคารพนับถือ ศาลแห่งนี้ตั้งอยู่บริเวณเขตฉินหวย (秦淮区) นครหนานจิง ถือเป็นหนึ่งสถานที่สำคัญด้านวัฒนธรรมของเมืองหนานจิง
วัดต้าเป้าเอิน (大报恩寺 วัดมหากตัญญุตา) ตั้งอยู่นอกประตูจงหัว เขตฉินหวย นครหนานจิง เป็นวัดพุทธแห่งแรกและศูนย์กลางของพุทธศาสนาทางตอนใต้ของประเทศจีน ทว่าปัจจุบันกลับเหลือเพียงซากปรักหักพัง และเจดีย์ที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ในสถานที่เดิมเพียงเท่านั้น
หลานไฉ่เหอ (藍采和 สำเนียงแต้จิ๋วออกเสียงว่า “หน่าไฉฮั้ว”) เป็นนามของเซียนตนหนึ่งในคณะแปดเซียน (八仙 ปาเซียน หรือ โป๊ยเซียน) มีภาพลักษณ์เป็นเซียนวัยหนุ่ม1 ผูกผมสองจุก สวมเสื้อผ้าขาดกะรุ่งกะริ่ง ในมือถือตะกร้าดอกไม้ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แทนการป้องกันและบรรเทาโรคภัย
半瓶子醋 รู้แบบงูๆ ปลาๆ / ไม่เก่งแล้วยังอวดฉลาด / 自夸 / 自吹自擂 คุยโวโอ้อวด / คุยอวดตัวเอง /…莫不是… ...คงไม่ใช่... / …คงไม่ได้… / …哪能… ...จะ...ได้อย่างไร... / ...จะ...ได้ยังไง...
半瓶子醋 รู้แบบงูๆ ปลาๆ / ไม่เก่งแล้วยังอวดฉลาด / 自夸 / 自吹自擂 คุยโวโอ้อวด / คุยอวดตัวเอง /…莫不是… ...คงไม่ใช่... / …คงไม่ได้… / …哪能… ...จะ...ได้อย่างไร... / ...จะ...ได้ยังไง...
半瓶子醋 รู้แบบงูๆ ปลาๆ / ไม่เก่งแล้วยังอวดฉลาด / 自夸 / 自吹自擂 คุยโวโอ้อวด / คุยอวดตัวเอง /…莫不是… ...คงไม่ใช่... / …คงไม่ได้… / …哪能… ...จะ...ได้อย่างไร... / ...จะ...ได้ยังไง...
แม้ว่าสังคมจีนสมัยโบราณจะอยู่ในบริบทของระบบตระกูลแซ่[1] (宗族制度) การทำหน้าที่แก้ไขความขัดแย้ง หรือยุติข้อพิพาทโดยส่วนใหญ่จะขึ้นกับอำนาจของประมุขในชุมชนนั้นๆ แต่ในขณะเดียวกันชาวจีนก็เล็งเห็นถึงความสำคัญของกฎหมายมาตั้งแต่โบราณกาล เช่น กำหนดกฎระเบียบข้อบังคับเพื่อรักษาความสงบ และความเป็นระเบียบเรียบร้อยในสังคม
